တစ္ႏွစ္တာကာလအတြင္း ရုိဇာဟ္ဟရာမ္ျဖစ္ေစေသာရက္ ( ၅ )ရက္ရွိသည္။
၁။ အီဒြလ္ဖစ္သစ္ရ္(ေခၚ)ဝါကြ်တ္အီးဒ္ေန႔၂။ ဇိလ္ဟဂ်္လ(၁၀)ရက္(အီဒြလ္အသြ္ဟာ-ကုရ္ဗာနီအီးဒ္
၃။ ဇိလ္ဟဂ်္လ(၁၁)ရက္
၄။ ဇိလ္ဟဂ်္လ(၁၂)ရက္
၅။ ဇိလ္ဟဂ်္လ(၁၃)ရက္ စသည္တို႔ျဖစ္သည္။
မွတ္ခ်က္။ ။ ဇိလ္ဟဂ်္လ(၉)ရက္ေန႔ ဖဂ်ရ္နမားဇ္မွစ၍ ဇိလ္ဟဂ်္လ(၁၃)ရက္ေန႔ အစြာရ္နမားဇ္အထိ ဖရားဇ္ နမားဇ္ျပီးတိုင္း
( အမ်ဳိးသားမ်ားအတြက္)အသံထြက္၍ အမ်ဳိးသမီးမ်ားအတြက္ အသံတိတ္ သကၠဗီးရ္ တစ္ၾကိမ္ဆိုျခင္း ဝါဂ်ိဘ္ ျဖစ္သည္။
ရိုဇာဟ္ပ်က္၍ ကသြာ ထိုက္ေသာ အရာ (၁၃)ခုရွိပါသည္။
၁။ အတင္းအဓမၼ စားခိုင္းသျဖင့္ စားမိျခင္း၊၂။ လည္ေခ်ာင္းအတြင္းသို႔ မေတာ္တဆ ေရဝင္သြားျခင္း၊
၃။ ပ်ဳိ႕အံေသာ အစာကို မ်ဳိခ်ျခင္း၊
၄။ ပါးစပ္အျပည့္အံျခင္း၊
၅။ ညမွစားျပီး အစာ သြားၾကားမွထြက္လာ၍ (ကုလားပဲေစ့ခန္႔မွ်)မ်ဳိခ်ျခင္း၊
၆။ အစားစာ မဟုတ္ေသာအရာကို မ်ဳိခ်ျခင္း၊
၇။ ပါးစပ္အျပင္မွ ကုလားပဲျခမ္းထက္ ေသးငယ္ေသာအစာစားျခင္း။
၈။ နားတြင္ဆီထည့္ျခင္း၊
၉။ ႏွာရွဴျခင္း၊
၁၀။ သြားမွေသြးကိုမ်ဳိခ်ျခင္း၊
၁၁။ ေမ့၍စားမိျပီး ရွိဇာဟ္ပ်က္ျပီအထင္ႏွင့္ ထပ္၍စားျခင္း၊
၁၂။ မိုးမလင္းေသးဟုထင္ျပီး စဲဟ္ရီစားျခင္း၊
၁၃။ နဖိလ္ရိုဇဟ္မ်ား ဖ်က္ျခင္းတို႔ ျဖစ္ပါသည္။
ရွိဇဟ္မပ်က္ေသာအခ်က္ (၁၁)ခ်က္ရွိပါသည္။
၁။ ေဆးထိုးျခင္း။၂။ ဂလူးကိုစ္ သြင္းျခင္း၊
၃။ အေၾကာေဆးထိုးျခင္း၊
၄။ ေသြးသြင္းျခင္း၊
၅။ မ်က္စဥ္းခပ္ျခင္း၊
မွတ္ခ်တ္။ ။ဤအခ်က္(၅)ခ်က္သည္ အေရးၾကီးလိုအပ္မွသာျပဳလုပ္ႏုိင္၏။
၆။ ေရာဂါျပင္းထန္လြန္း၍ ပါးစပ္ထဲ ေဆးထည့္ျခင္း၊
၇။ သြားႏႈတ္ျခင္း၊
၈။ ေမ့၍ စားေသာက္ျခင္း၊
၉။ အိပ္ေပ်ာ္ေနစဥ္ သုတ္ရည္ထြက္သြားျခင္း၊
၁၀။ အေမႊးအၾကဳိင္ရွဴျခင္း၊
၁၁။ လည္ေခ်ာင္းအတြင္းသို႔ မီးခိုး၊ ယင္၊ ျခင္၊ ဝင္သြားျခင္းတို႔ျဖစ္ပါသည္။
ရိုဇာဟ္ပ်က္၍ ကသြာ ႏွင့္ ကဖြာရဟ္ ထိုက္ေသာအရာ (၃)မ်ဳိးရွိပါသည္။
၁။ တမင္ သိလ်က္ႏွင့္ စားေသာက္ျခင္း၊၂။ တမင္ သိလ်က္ႏွင့္ ေဆးေသာက္ျခင္း၊
၃။ ေရွ႕လမ္းမွျဖစ္ေစ၊ ေနာက္လမ္းမွျဖစ္ေစ သံဝါသျပဳျခင္း စသည္တို႔ျဖစ္ပါသည္။
ကဖြာရဟ္ ျပဳလုပ္နည္း (၃)မ်ဳိးရွိပါသည္။
၁။ ကြ်န္ကို သူေကာင္းျပဳျခင္း၊၂။ မရွိဆင္းရဲသား (၆၀)ေယာက္ကို ညမနက္ ထမင္းအဝေကြ်းျခင္း၊
၃။ (၂)လတိတိ ရက္မျခားဘဲ ရုိဇာဟ္ေစာင့္ထိန္းျခင္းတို႔ျဖစ္ပါသည္။
မွတ္ခ်က္ ။.....။သအ္လီမုလ္ အတြ္ဖလ္
ျပဳစုသူ ။.......။ အလ္ဟာဂ်္ ေမာ္လာနာ ကာရီ ဟာဖစ္ မုဟမၼဒ္ ယဟ္ယာ ( ဘင္န္ )
အလ္ဟာဂ်္ ေမာ္လာနာ မြတ္ဖ္သီ ရွမ္စြဒ္ဒိုဟာ-မဇြာေဟရီ
ဟဒီးစ္ပါေမာကၡခ်ဳပ္ႏွင့္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီး ဆူဖီယတ္ အစၥလာမ္သာသနာ့တကၠသိုလ္
သာသနာ့ အသိတရားျပန္႔ပြားေစရန္ အဆင့္ဆင့္မွ်ယူမွ်ေဝျဖန္႔ခ်ိျခင္းျဖင့္ ကုသိုလ္ရယူၾကပါဆို႔။
ဇကားသ္ ထိုက္ေသာ ဥစၥာပစၥည္း(၃)မ်ဳိးရွိပါသည္။
၁။ ေရႊ-ေငြ၂။ ေရာင္းဝယ္ေဖာက္ကားေသာ ဥစၥာပစၥည္း။
၃။ အိမ္တြင္းေမြးျမဴထားေသာ ကြ်ဲ-ႏြား-သိုး-ဆိတ္ တိရစာၦန္မ်ား။
ဇကားသ္ေပးထိုက္ေသာ ပုဂၢိဳလ္ (၇)ဦးရွိသည္။
၁။ ညီအကိုေမာင္ႏွမမ်ား၂။ တူ-တူမမ်ား
၃။ ဦးေလး-ဦးၾကီးမ်ား
၄။ အရီးေလး-အရီးၾကီးမ်ား
၅။ မိေထြး-ဖေထြးမ်ား
၆။ မိေထြး-ဖေထြး၏မိဘမ်ား
၇။ ေယာကၡထီး-ေယာကၡမမ်ား
ဇကားသ္ မေပးပိုင္ေသာ ပုဂၢိဳလ္(၈)ဦးရွိသည္။
၁။ မိဘ။၂။ အဘိုးအဘြားမ်ား
၃။ သား-သမီးမ်ား
၄။ ေျမ-ျမစ္မ်ား
၅။ မိမိ၏ဇနီးမိန္းမမ်ား
၆။ မိမိ၏ခင္ပြန္းသည္ လင္ေယာက္က်္ား
၇။ စိုင္ယာဒ္ အမ်ဳိးအႏြယ္
၈။ ဟာရွီမီအမ်ဳိးႏြယ္တို႔ျဖစ္သည္၊( ဟာရွီမီဆိုသည္မွာ )
၁၊ ဟဇရသ္ဟာရစ္ဗင္န္အဗၺဒြလ္ မြတ္တြလစ္ဗ္သခင
၂၊ ဟဇရသ္ဂ်အ္ဖရ္သခင္
၃၊ ဟဇရသ္အုကိုင္လ္သခင္
၄၊ ဟဇရသ္အဗၺားစ္သခင္
၅၊ ဟဇရသ္အလီသခင္တို႔မွ ဆင္းသက္လာသူမ်ားကို ဟာရွီမီ အမ်ဳိးႏြယ္ဟုေခၚဆိုပါသည္။
စာအုပ္ ။.....။သအ္လီမုလ္ အတြ္ဖလ္
ျပဳစုသူ ။.......။ အလ္ဟာဂ်္ ေမာ္လာနာ ကာရီ ဟာဖစ္ မုဟမၼဒ္ ယဟ္ယာ ( ဘင္န္ )
အလ္ဟာဂ်္ ေမာ္လာနာ မြတ္ဖ္သီ ရွမ္စြဒ္ဒိုဟာ-မဇြာေဟရီ
ဟဒီးစ္ပါေမာကၡခ်ဳပ္ႏွင့္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီး ဆူဖီယတ္ အစၥလာမ္သာသနာ့တကၠသိုလ္
( မတ္စ္အလဟ္ ျပႆနာ )
ဥစၥာေၾကးေငြရွိသမွ်၏ အပံုေလးဆယ္ပံု တစ္ပံုကို ဇကာတ္ေပးရန္ ဝါဂ်စ္ဗ္ျဖစ္၏၊
ဥပမာ-ေငြ(၁၀၀)လွ်င္(၂)က်ပ္(၅၀)ျပားေပရမည္။
(မစ္ရွ္ကာတ္က်မ္းအတြဲ-၁-စာမ်က္ႏွာ-၁၅၉ )
ဇကာသ္ေငြကို သူဆင္းရဲ တစ္ဦးတစ္ေယာက္သို႔ ေပးေသာအခါ မိမိစိတ္တြင္းမွ ငါသည္ ဇကာသ္ေငြကို
ေပးသည္ဟု ရည္စူးလိုက္ရမည္၊ ထိုကဲ့သို႔ မရည္စူးဘဲ ေပးလိုက္လွ်င္ ဇကာသ္အတည္မျဖစ္ေခ်၊
ေနာက္ကို ထပ္ေပးရခ်ိမ့္ဦးမည္၊ ထိုမရည္စူးဘဲျဖင့္ေပးလိုက္ေသာေငြမ်ားအက်ဳိးမွာ တစ္ျခားသီးသန္႔
အက်ဳိးရလိမ့္မည္ျဖစ္၏။
(ဒြန္ေရ့မြခ္တာရ္က်မ္းအတြဲ-၁-စာမ်က္ႏွာ-၁၃၀)
တစ္ဦးတစ္ေယာက္ေသာ သူ/မ၌ အိမ္ေလး ငါးဆယ္လံုးရွိ၍ ၎အိမ္မ်ားကို အငွားခ်ထား၏
ထိုအခါ ၎အိမ္မ်ားသည္ မည္မွ်ပင္တန္ဘိုးရွိေသာ္လည္း ဇကာသ္ေပးရန္ ဝါဂ်စ္ဗ္မဟုတ္ေပ၊
အခႏွင့္ ငွားရမ္းေနေသာ ဥစၥာပစၥည္းမ်ားအပၚ၌ ဇကာသ္ ဝါဂ်စ္ဗ္မဟုတ္ေပ။
(ခါေနယဟ္က်မ္းအတြဲ-၁-စာမ်က္ႏွာ-၁၁၇)
အၾကင္သူ/မ၏ထံ၌ ေငြ ၂၅-တိုလာခြဲ(ျမန္မာအေလးခ်ိန္ က်ပ္ေလးဆယ္) အဂၤလိပ္က်ပ္
သံုးဒဂၤ ါး အားျဖင့္ ၅၄ ိ-၁၃-ပဲ ၃-ေရြးေသာ္လည္းေကာင္း ေရြ-တိုလာခြဲ
(ျမန္မာအေလးခ်ိန္ ၅ ိ-၁၀-ပဲသား)ရွိလွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း သို႔မဟုတ္ ထိုမွ်ခန္႔ႏွင့္ပင္ တန္ဘိုးရွိေသာ
ေရာင္းဝယ္ေဖါက္ကားသည့္ ပစၥည္းရွိခဲ့ေသာ္ ထိုသူ/မကို ရွရီအတ္ တရားေတာ္က ပစၥည္းရွိေသာသူဟု
ေခၚေလသည္ ဤသို႔ေသာ သူ/မကို ဇကာသ္ေငြေပးလွဴျခင္းမပိုင္ ၎ကလည္ ဇကာသ္ေငြကိုယူျခင္း
စားျခင္းလည္း(ဟလာလ္)မဟုတ္ေခ်။ ထိုနည္းပင္ အၾကင္သူ/မ၌ ထိုတန္းခန္႔မွ်ေသာပစၥည္းသည္
ေရာင္းဝယ္ေသာပစၥည္းေတာ့ မဟုတ္ သို႔ရာတြင္ မိမိသံုးစြဲရန္ထက္ ပိုမိုေနေသာ္ ထိုသူ/မသည္လည္း
ပစၥည္းရွိေသာ သူပင္ျဖစ္ေလသည္၊ ဤသို႔ေသာ သူကိုလည္ ဇကာသ္ေငြကို ေပးျခင္းမပိုင္ အကယ္၍
ထိုကဲ့သို႔ပစၥည္းရွိေသာသူသည္ ဇကာသ္မစားထိုက္ေသာ္လည္း ၎သူအေပၚ၌ ဇကာသ္ေပးရန္လည္
ဝါဂ်စ္ဗ္မဟုတ္ေခ်။ (ဒြန္ေရ့မြခ္တာရ္က်မ္းအတြဲ-၁-စမ်က္ႏွာ-၁၄၁ )
စာအုပ္...........ဘဟစ္ရွ္တီေဇဝရ္က်မ္း
ျပဳစုသူ.............အလ္ဟာဂ်္ ေမာ္လာနာ မုဟမၼဒ္ မူစာ (မဇြာေဟရီ)
ခင္မင္စြာျဖင့္
http://www.mmolama.org/
http://www.mmolama.org/
If you like this please Link Back to this article...
ဆက္ဖတ္ရန္>>>
